sztuka w muzeum

Budynek powstał w latach 1899-1902 jako obiekt mieszkalny dla członków zarządu Młynów Rothera; do 1908 zrealizowa­no towarzyszące zabudowania gospodarcze. Jest przykładem stylu neoromantycznego, typowego dla przełomu XIX/XX wieku. Po II wojnie światowej został przejęty przez Skarb Państwa i przekazany w dzierżawę Państwowym Zakła­dom Zbożowym, zachowując jednak funkcję mieszkalną. W 1975 roku przeszedł w użytkowanie, a w 1994 roku stał się własnością Muzeum Okręgowego im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy. Mieściły się tutaj działy Numizmatyki, Grafiki i Inwentaryzacji oraz pracownie fotograficzna i konserwacji, a w przyległym budynku gospodarczym pracownia plastyczna. Obecnie prezentowana jest stała ekspozycja twórczości Leona Wyczółkowskiego.

Budynek powstał po 1789 roku w związku z realizacją zespołu przemysłowego na terenie Wy­spy Młyńskiej, wznoszonego równolegle z budową Kanału Bydgo­skiego. Budynek pełnił funkcję spichrza przeładunkowego i magazy­nu zbóż dla pobliskich młynów. Po 1945 roku przeszedł na własność Skarbu Państwa, do 1974 roku pozostając w dzierżawie Państwowych Zakładów Zbożowych. Wielokrotnie remontowany, w 1979 roku przeszedł w użytkowanie, a w 1997 roku stał się własnością Muzeum Okręgowego im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy. Do 2007 roku mieścił się tu Dział Historii oraz wystawa rzemiosła artystyczne­go. Od 2009 roku przeznaczony na zbiory archeologiczne Muzeum.

Kamienica z przełomu XVIII i XIX wieku, o cechach klasycyzującego, późnego baroku. Została wzniesiona przypuszczalnie na miejscu jed­nego z obiektów dawnej Mennicy bydgoskiej, do 1996 roku pełniąc funkcję domu mieszkalnego dla pracowników administracji młynów. W 1945 roku stała się własnością Skarbu Państwa, a w latach 90. XX wieku została przejęta przez Miasto Bydgoszcz. W 2009 roku, po pracach remontowo-odtworzeniowych, kamienica została przekaza­na w użytkowanie Muzeum Okręgowemu im. Leona Wyczółkowskie­go w Bydgoszczy, z przeznaczeniem na Europejskie Centrum Pieniądza.

W latach 1786-88 w południowo-wschodniej części Wyspy Młyń­skiej stanął młyn wodny z sześcioma liniami przemiału mąki (tzw. Młyn Panzera). W 1828 został przebudowany, m.in. dobudowano trzy kolejne linie mączne oraz koła młyńskie. Obecny budynek powstał w 1861 roku jako młyn parowy z ośmioma liniami mielącymi. Nosił nazwę Młynu Camphausa, jednak charakterystyczna kolorystyka ce­glanych elewacji sprawiła, że znany jest dziś jako Czerwony Spichrz. Po 1945 roku przeszedł na własność Skarbu Państwa, do 1974 roku po­zostając w dzierżawie Państwowych Zakładów Zbożowych. W 1979 roku przeszedł w użytkowanie, a w 1997 roku stał się własnością Muzeum Okręgowego im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy. Ze względu na zły stan techniczny prezentowano tu głównie sezonowe wystawy sztuki współczesnej, obecnie mieści się tu Galeria Sztuki Nowoczesnej.

Budynek powstał w latach 1899-1902 jako obiekt mieszkalny dla członków zarządu Młynów Rothera; do 1908 zrealizowa­no towarzyszące zabudowania gospodarcze. Jest przykładem stylu neoromantycznego, typowego dla przełomu XIX/XX wieku. Po II wojnie światowej został przejęty przez Skarb Państwa i przekazany w dzierżawę Państwowym Zakła­dom Zbożowym, zachowując jednak funkcję mieszkalną. W 1975 roku przeszedł w użytkowanie, a w 1994 roku stał się własnością Muzeum Okręgowego im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy. Mieściły się tutaj działy Numizmatyki, Grafiki i Inwentaryzacji oraz pracownie fotograficzna i konserwacji, a w przyległym budynku gospodarczym pracownia plastyczna. Obecnie prezentowana jest stała ekspozycja twórczości Leona Wyczółkowskiego.

Budynki produkcyjne i magazynowe wznoszono najczęściej w konstrukcji szkieletowej, złożonej z żelbetowych slupów przekrytych rozłożystym, płaskim dachem. Przestrzenie międzysłupowe wypełniano cegłą. Zadaniem lekkich, ceglanych ścian było przejęcie w razie eksplozji fali uderzeniowej, co dawało szansę uniknięcia całkowitego zniszczenia budynku i możliwość przywrócenia produkcyjności w stosunkowo krótkim czasie. Dodatkowo do budynków szczególnie zagrożonych wybuchem wprowadzano tzw. ściany wydmuchowe – lekkie konstrukcje drewniano-szklane, zaś przekroje budynków i ukształtowanie otoczenia za pomocą nasypów ziemnych koncypowano w taki sposób, aby fala uderzeniowa kierowała się w stronę ściany wydmuchowej, a po jej zniszczeniu – ku górze. Nasypy pełniły dodatkowo funkcję maskującą. Znaczna część przedsięwzięć odnośnie bezpieczeństwa dotyczyła powstawania iskier: podłogi obiektów produkcyjnych były wykładane blachą ołowianą, nie tworzącą iskier w przypadku uderzenia, narzędzia były wykonane z tworzyw sztucznych i brązu. Narożniki ścian wewnętrznych zaokrąglano, aby fala uderzeniowa nie porywała ze sobą odłamków. Dla pracowników przewidziane były tzw. tunele ucieczkowe, kilkakrotnie załamane, a na końcu zaopatrzone w schron.

W 1618 r. osiedliły się w tym miejscu, w nowo zbudowanym klasztorze (1615-1618) przy kościele Świętego Ducha, siostry Klaryski. W styczniu 1834 r. władze pruskie ogłosiły kasatę klasztoru klarysek, a w 1837 r. klasztor wraz z kościołem przeszły na własność miasta. Budynki klasztorne przeznaczono na szkołę, ale ostatecznie założono w nich pierwszą Lecznicę Miejską. 11 kwietnia 1946 r. obiekt został przeznaczony na siedzibę Muzeum Okręgowego im. Leona Wyczółkowskiego.